بر دلم گرد ستم هاست، خدایا نپسند، که مکدر شود آیینه مهر آئینم.
خدایا به خودم ظلم و ستم کردم. خنجری زهرآگین رو به قلبم فرو کردم.
دلم رو زنگار گرفته
به وضوح حسش میکنم
احساس میکنم ی جای کارم لنگه.
باید زنگار رو باز کنم
یَا سَرِیعَ الرِّضَا اغْفِرْ لِمَنْ لا یَمْلِکُ إِلا الدُّعَاءَ فَإِنَّکَ فَعَّالٌ لِمَا تَشَاءُ
قسمت اینه من همیشه سر دور راهی ها قرار بگیرم. سر همنی دو راهی ها محک بخورم. سر همین دو راهی ها سرنوشتم رقم بخوره. نه اصلاح میکنم. سر همین دو راهی ها سرنوشتم رو رقم بزنم.
اینجا مینویسم، چون میدونم هیچ کس اینجا رو نمیخونه. نهایت چند نفر تصادفی بیان برای تبلیغ وبلاگشون کامنت بزارن و برن. برن و صاحب وبلاگ رو تنها بزارن با دغدغه های روزمره اش.
اول اینو بگم دلم برات تنگ شده خانم عسکری. خیلی هم تنگ شده. دم پاییز دلتنگیت بیشتر پاره پاره ام میکنه. یکساله ازت دور شدم. یک دوری خود خواسته. دلیلش هم بیمار بودن خودمه. مریضم. میدونی؟ هر کسی ی جوری عاشقه دیگه. منم اینجوری ام. جور ناجوریه،ی جورایی خودخوریه. اما من این جوری ام! خیلی دلم برات تنگ شده.ازت جدا افتادم. تقصیر خودمه. تقصیر خودمع؟؟؟ باز این سوال مسخره. تقصیر منه یا تقدیر منه؟داره میشه 4 سال که باهات اشنا شدم. بس نیست؟ راحتم نمیزاری؟
این اولندش بود.
دومندش گیر کردم بین دو تا فرصت شغلی. یکی معلومه تهش چی میشه و دیگری تهش معلوم نیست. تو رودربایستی گیر کردم. بین دکتر قنبری و دکتر توکلی. عقلم از این دو راهی ها خسته شده دیکه. نه تنها این تیپ دو راهی سر راهم قرار میگیره، که دو راهی های گناه و ثواب هم زیاد سر راهم سبز میشه که شوربختانه....
سومندش الان چه گوهی بخورم؟ امروز روز اخر تابستان 99 بود. بعدها این رو میخونم از این تصمیم راضی ام یا نه؟ تا حالا هر اتفاقی افتاده برام و هر تصمیمی گرفتم به ظاهر برام خیر بوده. اما این یکی رو نمدونم. دکتر قنبری پتروپارس ایران رو پیشنهاد داده که تهش میشم مدیر مالی یا معاون مالی ی شرکت نفتی دولتی خوب، اونجا سیستم ERP داره که کلی برام تجربه جدید میتونه باشه. اما از اینطرف ی سری پروژه بیخود داره دکتر توکلی که تکراری شده واسم. ممکنه تجربه های پترو پارس رو جایی گیر نیارم.
نمیدونم چه گوهی بخورم
دلتنگی داره خفه ام میکنه از ی طرف
جای خالی خانم عسکری توی ذوقم میزنه.
رسوب کرده تو وجودم.
از طرف دیگه هم این دو راهی اعصاب خورد کن و خسته کننده که نمدونم کدوم راهو برم.
از کی مشورت بگیرم؟
مثل همیشه خودم تنهام و خودم تنهایی باید تصمیم بگیرم.
با توکل ب خدا
بدبختی اینه رابطه ام با خدا شکرآبه چند ماهه.
نمیدونم چرا رابطه ام با خدا اینقدر بالا و پایین داره!!! کاملا سینوسی. این که نشد رابطه
خدا رو از دست دارم میدم.
ازت دور دارم میشم خدایا
هوامو داشته باش
ولم کن وجدانا.هر چند ولت کردم.
بهم همواره فرصت بده
کمکم کن
دلمو نرم کن. راه درست رو نشونم بده
فرموده بودی کسانی که در راه ما تلاش کنند بهشون راهمون رو نشون میدیم. من تلاش خاصی نکردم. تلاش خاصی که یعنی کلا تلاش نکردم. ولی تو تلاش کن و راه رو بهم نشون بده.
یادته میگفتم خدایا تو دو راهی ها کدومش رو تو دوست داری؟؟
خدایا،،، شادی.
احساس میکنم به موازاتی که محبتم به تو کم شد، به موازاتی که ایمانم به تو آب رفت، به میزانی که بین ما فاصبه افتاد، بین من و شادی هم فاصله انداختی.هوم؟
در ویدیوئی دیدم از آقای بهجت رحمت الله علیه پرسیدند برترین ذکر چیه؟ فرمودند برترین ذکر اینه که به خدا بگی خدایا اگر صد سال عمر کردم، یکبار عامدا، عالما و مختارا معصیت خدا رو نکنم. و این ذکر عملیه. حضرت آقا هنگام بیان این جملات به شدت منقلب بودند. آثار فراوانی برای ذکر عملی وجود داره و خیلی هم سخته. به گونه ای که آقای بهجت گفتند در طول صد سال، یکبار!!!! البته بعدا فرمودند که حدوثش، تکرار می آفرینه و خداوند لطفش رو شامل حال بنده میکنه و توفیق ترک معصیت بهش عطا میکنه.
چقدر نعمت شهوت خوبه. ی وقتی میشه جون نداری اصلا بری دنبال شهوتت، چه برسه بخوای مقابله کنی. اصلا مقابله دیگه از ی جایی به بعد معنی نمیده. هر چی شهوت بیشتر باشه و هر چقدر محیط آلوده تر، راحت تر و بیشتر میتونی ی لحظه مکث کنی، آسمون رو نگاه کنی و بگی خدایا برای تو معصیت نمیکنم.
و این عمل اخلاصش هم بسیار بالاست. چون در دنیا عقوبت و یا پاداشی برای انجام/عدم انجام اون نمیبینی و صرفا در نیت، خداوند رو مد نظر داری.
خدایا نعمت شهوت به من ارزانی کن تا بتونم جلوی پات قربونیش کم.
از این نگرانم اینقدر مشغله ها داره زیاد میشه اصلا نای توجه بهش رو ندارم. احساس میکنم ی دروازه رحمت به روم داره بسته میشه.
جایی خواندم که عمدتا خداوند پاسخ تقوا را در دنیا نمیدهد. برای این است که نیت بنده اش به خاطر شکلات های کوچک ثمره ی تقوا، تقوا نکند!
علم انسان به کهکشان ها ، بیشتر از دانشش به اعماق اقیانوس هاست
تو هم دوستش داری؟؟تو هم اونجوری ک من میخوامش، میخوایش؟؟اینطوری که من دلم تنگ میشه براش، تو هم دلت تنگ میشه واسش؟؟
تو میمونی و ی میل و نفس سرکش که اتیشت میزنه از درون، ولی به علت اینکه‌سرت شلوغ شده و سنت رفته بالا،بخوانی هم نمیتونی کاری کنی.جونشو نداری.پس سه تا حسرت برات تازه میشه؛
یکی اینکه چرا جون نداری ازش استفاده کنی و عکس حسرت میخوری.
دو اینکه چرا اصلا تا جوانش بودی رامش نکردی ک اینطوری تو پیری و ناتوانی اذیتت نکنه.
و از همه مهمتر این که میفهمی مقابله ات با خواهش نفسانی به خاطر تقوا هرگز نیست! بلکه به خاطر حال نداری و جون نداشتنه!بنابراین دروازه های پر برکت تقوا به روت بسته میشه...تو میمونی و حسرت عمیق جوانی که چرا تا نعمت شهوت و نعمت جوانی و قدرت داشتی، گرگت رو رام نکردی.
در جوانی جان گرگت را بگیر
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر!!
خدا با بلاتکلیفی هیچ کیو امتحان نمیکنه به نظرم.
بلاتکلیفی مشکل توعه.خدا کمک میکنه تو بلاتکلیفی ها.
کو؟؟؟
از وقتی خودمون رو شناختیم بلاتکلیفیم.
میدونم امتحان نیستم.چون امتحان با صبر درست میشه.ولی وقتی ندونی چاره صبره یا نه چی؟نمیدونی باید دست رو دست بزاری یا نه.
این خیلی بده
