دلیل نفوذ اشعار حافظ در جامعه

 از ویژگی های شعر حافظ که باعث افزایش یافتن ضریب نفوذ اون در جامعه میشه به تعبیر دکتر زرین کوب "استفاده از تعابیر کوچه بازاری و عوامانه" در کنار الفاظ سنگین ادیبانه اشه.مثلا وقتی میگه "نسبت دوست به هر بی سر و پا نتوان کرد" یا وقتی میگه "آن حریفی که شب و روز می صاف کشد،بود آیا که کند یاد ز درد آشامی" شعرش رو از حالت کلیشه خارج میکنه و مقبولیت اون بین اقشار مختلف رو افزایش میده. یکی از قشنگ ترین و عوامانه ترینش به کاربردن لفط "عربده کشی" در "روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد" هست.

مقایسه کنین با اشعار ملک الشعرای بهارِ درباری که رنگ و ریا از اشعارش لحظه ای جدا نمیشه.گویا حافظ مبارزه با دلق سالوسی و فرار از رنگ و ریا رو در به کار بردن الفاظ اشعارش هم رعایت کرده! نمیخواد به خاطر خوش آمد اطرافیان و صحبت بدنام ها، خودشو خرابش کنه.واسه همین سر همون زاهد بیچاره که سیبل همه سرزنش هاشه  فریاد می زنه :

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

"خرابت نکند"،"بدنام" و در مواردی حادتر استفاده از لفظ "هر جایی" نشان از این داره که حافظ هم مثل ادمین این وبلاگ خودشو مقید نمیکرده که لفظ قلم حرف بزنه تا مبادا مخاطبا بهشون بر بخوره.

شعری از حافظ در کنار ضریح امام رضا

شعری از حافظ در کنار ضریح قدیمی حضرت رضا(ع) به چشم میخورد.

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی

که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز...

پیرِ مرد

بغل دستم تو تاکسی یک پیرمرد سالخورده نشسته، به معنی واقعی کلمه گذشت سالها، خوردتش، چروک، نحیف، رنجور، از اونا که قافیه رو به زمان باختند، دارم به این فکر میکنم براش نه شهوتی مونده که با مقابله باهاش منزلتش نزد خدا بره بالاتر، نه جونِ چشم چرونی داره تا با ترک اون خدا شیرینی ایمان رو بهش بچشونه، مفاصل هم قوت نداره که بتونه از کار و زندگی بزنه بره نماز اول وقت بخونه، چشم و قلبش هم معلوم نیست چقدر آمادگی اشک ریختن و جذب قرآن و زیارت عاشورا داشته باشه.آدم اون سن نهایت ی تسبیح بگیره دستش ذکر استغفار بگه بابت عمر تلف شده اش.

عزیزم، عزیزم، عزیزم باید ره توشه از جوانی برداری، تو جوانی هر چی بکاری، تو دوران کهولت ازش منتفع میشی، فقط مواظب باش گذر زمان، تو رو با چرخ های "امروز فردا کردن" زیر نگیره 

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد

فردا روز جهانی حافظه.احساساتم نسبت به حافظ رو در دو صد نامه محال است که تقریر کنم.بعضی روزا پرواز عشق استاد لطفی رو پلی میکنم و تو کوچه باغ های غزل های حافظ قدم می زنم،کوچه باغ هایی خلوت و ساکت با دیوارهای کاهگلی و کوتاه  که درختا و گل هاش سر از دیوار بلند کردند و بوشون کل کوچه رو پر کرده،کوچه های آسفالت نشده و خاکی ای که پر از صفا و صمیمیت و زیبائیه. سر راهم،دست میکشم روی دیوارهای باغ،چند شاخه از دفتر نسرین و گل رو بو میکنم،نسیم صبح سعادت میوزه،عمیق نفس میکشم  و وههههه،😍 خنک نسیم معنبر شمامه ای دلخواه.جوی آبی که در کنارم روانه و  منو با خودش تا پایین ده می بره.بلبلای مست صلای سرخوشی سر می دهند و همه چیز وفق مراد میچرخه.خبری از افزایش قیمت دلار و افزایش قیمت مایحتاج های روزمره اونجا نیست،خبری از حمله انتحاری تو قندهار یا پرواز موشک های سپاه جهت انتقام نیست.همه چیز خوب و خوش و خرمه.انگار باد با خودش طنین ی صدایی رو می آره که شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد،دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود...

دعای خیر سگ ولگرد

ی صحنه ای گاه گداری تو ذهنم می آد.یکی از این شب های بسیااااار سرد پاییزی و زمستونی که میل به یخبندون میزد،ده دوازده سال پیش - شاید هم بیشتر - متوجه شدم که یک سگ ولگرد ته کوچه بن بست ما پناه آورده و خوابیده و از سرما داره می لرزه.با برادرم چند تیکه پارچه بود یا روزنامه - یادم نیست دقیقا - ورداشتیم بردیم و انداختیم روی اون زبون بسته.قیافه مظلومانه و  چشم های سراسر تشکرش رو یادم نمی ره هیچ وقت.چطور نگاه کرد و چطور خودشو زیر اون پتو جمع کرد تا از گرماش استفاده کنه.

میخوام بگم مطمئنم روز قیامت همون پتویی که رو اون سگ انداختم دستمو میگیره و منو از جهنم نجات میده.(به قول اون داش مشتی قدیمی،خدا سگی رو به سگی میبخشه).سگ های ولگرد،خیلی هم ولگرد نیستند!

بدبین نیستم به خدا،به خودم بدبینم.هر کدوم از کارهایی که به خیال خودم خوب بوده انجام دادم،ی ذره ناخالصی هم داشته باشه(که قطعا داشته) به خودم برمیگرده.ی شرک ریز اون ته اکثر کارهای خوب ما هست.مثلا نماز شب بخونم که چهره ام زیباتر شه،عبادت کنم که خدا رابطه ام رو با بقیه خوب کنه،دست فلانی رو بگیرم که خدا هم دست منو بگیره.به خیال خودمون ی عمر ثواب میکنیم،آخر اون دنیا می بینیم همه رو به خودمون برگردوندند و دستمون خالیه.اونجاست که ی نوری باید داشته باشی.ی کار 100 درصد خالصانه باید داشته باشی تا همون دستت رو بگیره.میخوام بگم رو کارهای خوبمون و رو عبادتامون هیچ وقت حساب نکنیم.خدا از جایی پاداش میده که فکرشم نمیکنی.از جایی از جهنم می آی بیرون که اصلا به ذهنتم نمی آد.حضرت علی فرمود این قلوب التی وهبت لله؟؟کجاست قلب هایی که برای خدا پیشکش شده؟؟

خدایا چه گیری افتادیا

دو تا به خیال خودم خوبی میکنم، برای خودم سریع حریم امن قائل میشم و غرور ورم می داره، بدی میکنم، نا امید میشم از عالم و آدم. چی کار کنم؟؟

نمازشب های پر مشقت حافظ

حافظ هم اسیر شده بودا .ی نماز شب درست حسابی نمی تونست بخونه.هر شب با ترس و لرز و صدای آهسته باید بلند میشد و نماز می خوند.

تو یکی از شبای طولانی زمستون که برای نماز شب از خواب بلند شده بود،حین مناجات هاش همسرش از صدای ناله ها و زمزمه های شبانه حافظ از خواب بلند میشه و میگه "محمد جان چیزی شده؟چرا داری گریه میکنی؟؟؟"

خواجه هم سری تکون میده و  میگه "من چه گویم که ترا نازکی طبع لطیف،تا به حدّیست،که آهسته دعا نتوان کرد...🤦‍♂️"

بعد که حافظ احساس میکنه همسرش از اینکه مصدع اوقاتش شده ناراحت شده،ی لبخند تحویلش میده و میگه "قربونت برم به جز ابروی تو محراب دل حافظ نیستا،طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد" و سجاده رو میبنده و میره پیش همسرش و جفتی به خواب فرو میرند.(احتمال هم میدم نماز صبح جفتشون هم قضا شده اون شب).

حافظ می دونست که رضایت همسر از نماز شبش هم مهم تره و واسه همین هم خواست ناراحتی رو از دلش در بیاره.بچه ها مثل حافظ باشین.خدمت به همسر کنین،هر چند بد اخلاقی کنه.

حالم خوبه

حال درونی و حال دلم خوبه در مجموع.خدا رو خیلی شکر میکنم.همه این ها از من آدم آروم تری ساخته.دیگه مثل قبل عصبانی نمیشم،کسی بهم می توپه،تیکه می ندازه،بدخلقی میکنه، کامل درکش میکنم، سعی میکنم خودمو بزارم جاش و از کوره در نمیرم.به جای "واکنش"،"پاسخ" میدم.از گذران زندگی لذت بیشتری می برم، از دیدن تکاپوی آدم ها تو مغازه ها،از فراغت داشتن،از تلاش کردن، از دیدن چیزهای خیلی ریز و ظاهرا روزمره و صحنه های عادی زندگی مثل سبزی پاک کردن،مثل تلویزیون دیدن، مثل خنکی هوا و... عمیقا لذت می برم.فکر میکنم اگه این سختی ها نبود، هیچ کدوم از این ها رو نداشتم و قشنگ له می شدم.

امروز یکی از همکارای قدیمیم وسایلش رو جمع کرد و رفت.تو بدرقه اش به این داشتم فکر می کردم که چند بار می تونستم از کوره در برم و جوابش رو بدم و نکردم و خیلییی چیزای دیگه مثبت و منفی که بابت منفی هاش خیلی ناراحتم،ولی بابت مثبت هاش خوشحال شدم که خدا بهم کمک کرد تا امروز موقع رفتنش سرافکنده و خجل پیش خودم نباشم.

هر چند هنوز خیلی جاهام نیاز به آب دیده شدن تو تنور مشکلات رو داره ک دراز است ره مقصد و من نوسفرم.

ب این فکر میکنمکه آدم ها تو برهه های مختلفی از زندگیت وارد سکانس بازیت میشن و باید جلوشون نقشتو انجام بدی.می بینی چقدر فرصت کمه؟؟تو فقط یک دقیقه، یک ساعت،یک ماه،یک سال،دو سال،سه سال،چهار سال،ده سال،بیست سال و یک چشم به هم زدن فرصت داری تا کارتو انجام بدی.اختیار با خودته.میخوای قهوه ای کنی حال طرفو،بسم الله.اختیارش با توعه.میخوای به روش بخندی،بازم بسم الله.میخوای جلوش منم منم کنی،یا میخوای جلوش تواضع کنی...بسم الله،خود دانی.فقط مواظب وقت کمت باش که چشم به هم زدنی طرف میره و دیگه نمی بینیش.مواظب باش این وقت کمت رو حروم کسی نکنی و با طناب کسی تو چاه نری.یکی رو مسخره کنی که اطرافیات بخندن مثلا.غیبت کنی که مجلس گرمی کرده باشی.ب یکی تیکه بندازی و تو خودش خوردش کنی که بقیه بهت بخندن.به نظرم کم حرف باشی بهتر از اینه که مفت حرف زن باشی.

عقل چی میگه؟؟

طرف میگه با عقلت انتخاب کن، خوب آیا ممکنه عقل استدلال کنه باید بری دنبال اون که دل میگه؟ ؟یا چی؟؟

اونی که دوستت داره

سه هیچ از اونی که دوستش داری جلوتره،توپ هم دست اونه تازه. ولی تکلیف کسی که هم تو دوستش داری، هم اون تورو دوست داره چیه؟؟ کی چند چنده؟ اونی  که تو دوستش داری، ممکنه تو رو دوست نداشته باشه و کسی هم که تو رو دوست داره، ممکنه تو دوستش نداشته باشی. ؟؟