خدا کند که نماند ز من نشانی و نامی
قبلا نوشته بودم دوست دارم شبیه بی کس ترین های انسان های زمین باشم. اون ها که هیچ پشت و پناهی جزو پروردگارشون ندارند. اون ها که روی زمین مثل متواضع ها راه می رن. اون ها که همه از دستش در آسایشند به جز خودشون. خودآزارهای دوست داشتنی. اون ها که روی زمین ناشناخته اند و توی آسمونا درخشان و شناخته شده. اونا که به غیب ایمان دارند. یعنی چی این حرف؟ ایمان به غیب خیلی حرفه و خیلی مرتبه بالاییه. یعنی کاری رو انجام میدی که نمیدونی واقعا ارزش داره یا نه. نمیدونی در اخرت چه خبر خواهد یود. ی نوع معامله است. معامله با پروردگار. ریسک با پروردگار.آره. تقوا ریسکه. تقوا معامله است. از رو چیزی چشم می پوشی که نمیدونی برای چی باید این کار رو بکنی و نمیدونی ثمر خواهد داشت برات یا نه! و این عین اخلاصه.
اگر به بندگی ات ماند که ماند ورنه به عالم
خدا کند که نماند ز من نشانی و نامی
