غم زمانه که هیچش کران نمیبینم

دواش جز می چون ارغوان نمیبینم...

((در این قرنِ ناجورِ نادَخ که اتم شکافته میشه وُ مریخ لمس ولی همچنان بشر با نیشِ یک پشه می‌میره،، به‌راستی که آدمیزاد هیچ نداره جز هنر. آن هم در معنای بزرگ کلمه! جایی که بفهمیم فقط و فقط تماشای عمیق آسمان، زدودن خاک از روی یک کتاب، دست محبت کشیدن بر سر یک کودک، هرسِ درختان و... هم هنر هستند. یعنی هرچه هست هنر است و هرآنکه [آنچه] می‌بینیم هنرمند! باری. تمام نقل بنده همیشه همان است که جناب حافظ قرن‌ها پیش فرمودند : ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی؛؛ تا راه'رو نباشی کی راهبر شوی...! ))