از اینجا که من ایستادم چقدر تا آسمون راهه

ی زمان آسمون خیلی بهم نزدیک بود. دستم میرسید همه ستاره ها رو بچینم . صدای اسمونیا رو میشنیدم . صدای بال زدن فرشته ها تو گوشم  بود . سنگینی نگاه خدا رو روی خودم احساس میکردم .

ولی الان چی ؟؟ آسمون ازم دوره .

تو دلم میل و رعایت به خدا هست ، ولی نمیدونم و نمیتونم این میل رو به عرصه حضور  بزارم . نمیتونم این توان درونی ام رو بالفعل کنم . 

ی جای کارم میلنگه. سنگ تو کفشم هست ...