مشتی خاک به پیشگاه خداوند

علامه مجلسی می گوید (( چه مصیبت و درد و عذابی از این الیم تر و جانسوزتر که تا چشم برزخی ات را بعد از مرگ باز می کنند ببینی که اندوخته یک عمرت خالی است و هیچ راهی برای بازگشتن و توشه برداشتن نیست.ببینی که از اعمالت خوب هایش قابل ارائه و پذیرش نیست، چه برسد به آنچه 

گناه و لغزش و زشتی است.

همه این ها در بدو ورود بر ملا میشود و خودش را به رخ می کشد و کمر انسان را می شکنند.این همان چیزی است که ترازوی عدالت حضرت حق نشان می دهد و مطلقا قابل تردید و تشکیک نیست)).

و تو ای عزیز به خیال خودت کارهای نیک و مخلصانه انجام میدهی.وقتی دقیق زیر و بم و زوایا و نیات منفعت طلبانه مخفی آن ها را کند و کاو میکنی، فضله های متعفن ریا و خودخواهی را در آن مشاهده میکنی و وجود نامبارک همان خرده نیات پلید برای تو کافی است تا عملت را نابود کند. تو مثل بگیر از وجود یک فضله کوچک که برای تباهی یک دیگ غذا کافی است.

و عجیب نیست که حضرت رسول در حدیثی شگرف و عجیب فرمودند هیچ بنده ای نیست که با اعمال خودش وارد بهشت شود.سوال شد حتی شما یا رسول الله؟حضرت فرمودند حتی من!!!!!!!!!!!

اینجاست که حافظ می گوید چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است/آن به که کار خود به عنایت رها کنند...