زندگی هم همینطوریه

یک دوستی داشتم، 
پلوی غذایش را خالی می خورد، 
گوشت و مرغش را می گذاشت آخر کار، می گفت:
می خواهم خوشمزگی اش بماند زیر زبانم.

همیشه هم پلو را که می خورد سیر می شد، گوشت و مرغ غذا می ماند گوشه ی بشقابش، 
نه از خوردن آن پلو لذت می برد، 
نه دیگر ولعی داشت برای خوردن گوشت و مرغش، برای جاهای خوشمزه ی غذا...


زندگی هم همینجوری ست. 

گاهی شرایط ِ ناجور زندگی را تحمل می کنیم، 
و لحظه های خوبش را می گذاریم برای بعد، 
برای روزی که مشکلات تمام شود.

هیچ کداممان زندگی در لحظه را بلد نیستیم.

همه ی خوشی ها را حواله می کنیم برای فرداها، 
برای روزی که قرار است دیگر مشکلی نباشد، 
غافل از اینکه زندگی دست و پنجه نرم کردن با همین مشکلات است.
یک روزی به خودمان می آییم می بینیم یک عمر در حال خوردن پلو خالی ِ زندگی مان بوده ایم و گوشت و مرغ لحظه ها، دست نخورده مانده گوشه ی بشقاب، 
دیگر نه حالی هست، 
نه میل و حوصله ایی..