بعضی از شرایط کاریم

احساس میکنم همکارام بهم حسادت می کنند.ی جور احساس کم آوردن.بهشون حق میدم.دلم واسشون می سوزه.مطمین بخش اعظم بد رفتاریاشون با من سر همین قضیه است.حقیقتش ناراحت میشم،ولی ب روی خودم نمی آرم اصلا.میگم ممکنه حسودیشون باشه،بزار اینطوری خالی شن و چیزی تو دلشون نمونه.نمیدونم چی کار کنم.از طرفی میگم بهتر،باعث شن مغرور نشم.ولی خودم تو این زمونه ها مغرور نمیشم و اگه بشم هم ب روشون نمی ارم اصن.

ی چیز خوبی که جدیدا در خودم حس میکنم اینه که از تعریف ها و سرزنش ها و تیکه های کسی دیگه ناراحت نمیشم.چون دلم ب قدرت ما فوق جهانیان قرصه و مطمینم که هیچی من دست بنده هاش نیست.امروز مثلا وقتی داشت تیکه بارم میکرد اصلا ناراحت نشدم.گفتم چه مهم؟؟؟وقتی سرنوشت من دست خداست.

تو این محیط جدید چند تا عادت بد دارم پیدا میکنم که اثر بلند مدت روم داره.باید اصلاحشون کنم تا دیر نشده.

#قبل_سی