زهی خیال باطل

به نظرم اینکه میگن پیری زمان توبه کردن و بازگشت نیست و محاله بتونی به سادگی برگردی، خیلی درست نیست.نه اینکه اینطوری نباشه،اینطوری هم هست اتفاقا.ولی نکته اش اینه که پیر شدن از سی سالگی شروع میشه!نه پیر شدن جسم،بلکه پیر شدن توبه و حالات معنوی.اگه ی منحنی رو تصور کنیم،درست در MAX اون تابع، جایی که مشتق مرتبه دومش صفر میشه، اوج معنویت توعه که تو بازه 18 سال الی 25 ساله.حالا بی رحم نباشم.دلم میشکنه اینطوری بگم،خودمو میخوام گول بزنم.میگم تا سی سالگیه.

آقا جان تو تا سی سالگی هر کاری کردی کردی،نوش جونت.چه بهره های مادی از طریق تجربه اندوزی و چه تجربه های معنوی از طریق عبادت و ترک معصیت.بعد از اون دیگه خیلی نمی چسبه  و خیلی هم توفیق بهت دست نمیده!تو باید از جوونی ذخیره معنوی برگیری.چرا که از سی سالگی به بعد دیگه باید ماحصل زحمات سی ساله قبلتو بچشی!دیگه اون موقع وقت تجربه اندوزی نیست خیلی.سی سال دوم زندگی (شاید هم بیشتر) زمان تلاش کردنه و به ثمر رسوندن تجربه های سی سال اول زندگیه!

خلاصه بگم بهت.پیری زمان مناسبی برای توبه گردن نیست،این پیری از سی سالگیه!تا سی سالگی وقت داری فقط بهره معنوی بچینی،بعد از اون باید سماق بمکی!حالا میخوای نمازتو اول وقت کنی،تا اون موقع وقت داری.میخوای نماز صبحت قضا نشه،تا اون موقع وقت داری.میخوای به قرآن انس بگیری،تا اون موقع مهلت داری.میخوای چشم چرونی نکنی،فقط تا سی سالگی.میخوای از بعضی از گناهان پاک شی،فقط تا سی سالگی، میخوای از غیبت دور شی،میخوای از دشنام دادن دور شی،فقط تا سی سالگی!

همین الان که 26 سالمه حسرت دارم که چرا جوان تر بودم شش دانگ خودمو وقف معنویت نکردم.

یا اله العاصین.ای خدای عمرهای تلف شده.ای خدای کسانی که چیزی برای از دست دادن برایشان باقی نمانده.

عمرمو پای چی باختم؟

عمرتو پای چی داری می بازی؟؟