آفتاب من !

کدام دست نوازشگر مثل دستهای تو گرد و غبارغم و غصه از این دل گرفته می زداید؟

کدام صمیمی مهربان مثل تو می تواند با لبخند خویش دلها را به امید پیوند بزند؟

کدام ابر سخاوتمند مثل تو سرسبزی و نشاط را به خاک تشنه ، ارزانی می کند؟

یک نگا ه تو کافی است تا کویر به سرسبزی بنشیند و غنچه ها بخندند .

با یک اشاره ی تو درخت سیب ، به بار می نشیند و انارها ترک بر می دارند.

در زیر سایبان چشمان توست که ستاره ها چشمک می زنند و رودها به خروش می آیند .

هستی برای تو تعظیم می کند و آدمی، مضطر و مضطرب، چشم انتظار صبحی است که شب ندارد.

ای همواره آرامش با تو!

این دلهای پر از اضطراب و اضطرار را به آرامش پیوند بزن .

دیگر چه بگویم؟ وقتی همه ی حرفهایم را می دانی .

دیگر نجوا برای چه؟ که واژه واژه هایم را می شناسی؟

دیگر چه اصراری؟ وقتی قلبم را تصرف کرده ای .

این کلمات سیاه، ترجمان رازهایی است که با تو می گویم .

این جملات مبهم، شعله های آتش این درون سوخته است و گرنه تو که به من از من آشناتری .

اگر با این حروف مقطع و این واژه های لال ، با تو به زمزمه می نشینم

برای آن است که می دانم صدایم را می شناسی

و می دانی پشت این پژواک لرزان درونم ، یک جهان امیدواری ، پنهان شده است .

به راستی کدام زمزمه، بی تو به ثمر می نشیند و کدام امن یجیب، بی آمین تو مستجاب می شود؟

تو راز نورانی اینهمه آرزویی و گرنه من کجا و اینهمه امید کجا ؟

تو سر چشمه ی بیکرانه ترین اقیانوس محبتی و گرنه من کجا و اینهمه طلب کجا؟

تشنه ام

مثل خاک ، باران را

تشنه ام

مثل کودکی ، مهر مادر را .

تشنه ام

مثل غنچه ای ، نور آفتاب را .

پس ،

باران من !

ببار

آفتاب من !

بتاب

مهربان من !

به نوازشی

مرا رو به راه کن .